"Η ψυχική υγεία υπό το πρίσμα του Κινηματογράφου"
Η Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης «Θάλπος ΙΙ» του μη κερδοσκοπικού οργανισμού «Αθηνά-Κοινωνική Μέριμνα» συνδιοργανώνει με τη Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Καλαμάτας στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας την εκδήλωση «Η Ψυχική Υγεία υπό το πρίσμα του Κινηματογράφου».
Η εκδήλωση απευθύνεται στην κοινότητα της Καλαμάτας και θα λάβει χώρα την Κυριακή, 9 Οκτωβρίου 2016 στις 20:00 στο Αμφιθέατρο Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας, Αριστομένους 95 με ελεύθερη είσοδο.
Θα πραγματοποιηθεί μια σύντομη παρουσίαση της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας και στη συνέχεια θα προβληθεί η κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Μάρνι», παραγωγής του 1964 με διάρκεια 120 λεπτά.
Στόχος της εκδήλωσης είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα ψυχικής υγείας, η αποστιγματοποίηση των ψυχικά ασθενών και η γνωριμία και διασύνδεση της κοινότητας της Καλαμάτας με την Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης «Θάλπος Ι».
Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επικοινωνήσετε με την κυρία Τσικρικού στο 27210 84 097
ή μέσω email στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Η Μάρνι είναι μια κλεπτομανής νεαρή γυναίκα που λιποθυμά κάθε φορά που βλέπει κόκκινο χρώμα. Ενας πλούσιος επιχειρηματίας γοητευμένος μαζί της την προσλαμβάνει στην επιχείρησή του, γνωρίζοντας για την νεύρωσή της.
Την συλλαμβάνει επ ́αυτοφόρω και την πιέζει να τον παντρευτεί. Η γυναίκα του αποδεικνύεται ψυχρή. Και τότε αυτός θα κάνει τα πάντα για να ανακαλύψει το σκοτεινό παρελθόν και το τραύμα που τη βασανίζει.
Κανονικά, η ιστορία πίσω από τη δημιουργία του «Marnie» δεν θα έπρεπε να έχει θέση σε μια παρουσίαση που προσπαθεί μισό αιώνα μετά την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες να προστεθεί σε όσες αμέτρητες προσπάθησαν μέσα στις δεκαετίες να δικαιώσουν μια από τις πιο παρεξηγημένες, αλλά και πιο προσωπικές ταινίες του Αλφρεντ Χίτσκοκ.
Ο Χίτσκοκ κάνει με το «Marnie» την πιο ευθεία ψυχαναλυτική ταινία της καριέρας του και θα κατασκευάσει μια ολόκληρη ταινία μέσα από απίθανες γωνίες λήψης, σκιές και technicolor φαντασμαγορίες σαν να επρόκειτο για μια διαρκή αποκόλληση του ρεαλισμού από την πραγματικότητα – σαν ένα κακό όνειρο που απαιτεί ερμηνεία και αν όχι τότε θα παραμείνει ένας ζωντανός εφιάλτης.
Στην πιο φιλόδοξη, περίεργη, σαγηνευτική, με ίσως τα περισσότερα ελαττώματα αλλά και τα πιο πολλά ρίσκα ταινία της χρυσής του περιόδου, το «Marnie» ήταν απλά μια ακόμη συναρπαστικά διεστραμμένη ματιά πάνω σε ένα κόσμο που χρησιμοποιούσε ανέκαθεν το έγκλημα ως θεραπεία και μια κάθαρση που ακόμη κι αν δεν οδηγεί στο μέλλον, τουλάχιστον κλείνει οριστικά μια πόρτα – σαν αυτή του φινάλε – στο παρελθόν.
